این دانش آموزان تابستان را کوک می زنند - تور استانبول

در تمام راستا با خودم می گویم می گذاشتید همین یک تابستان برای دانش آموزان بماند! تا به مدرسه ای قدیمی با دیوارهای رنگ پریده می رسیم. ورودی مدرسه باریک و کوچک است و سردرش نوشته شده: هنرستان فنی وحرفه ای باهنر که البته قرار است از مهر به ناظران تغییر نام دهد.

سرایدار به استقبالمان می آید. در بین حرف هایمان متوجه می شوم که خود او نیز در همین مدرسه درس خوانده! پس با یک حساب سرانگشتی قدمت مدرسه باید 60 سالی باشد. وارد ساختمان اصلی که می شویم کارت نوشته هایی آویزان از سقف تا پیش رویم پایین می آیند و صندلی شامخ پدر را یادآور می شوند.

از بین جمعیت و ازدحام سالن، دو کمد چوبی دیده می گردد که هنرهای دستی دانش آموزان از قبیل عروسک های نمدی، دفترچه های رنگارنگ و... پشت شیشه آن خودنمایی می نمایند.

خانواده ها پشت درِ ناظم، صفی طولانی ایجاد نموده اند و روی دیواری که به آن تکیه داده اند، این شعار نوشته شده: انتخاب شغل متناسب با توانایی های فردی و اجتماعی به زندگی انسان آرامش می دهد. هرچند پدرومادرها کلافه به نظر می رسند.

خانم مدیر، فردی مؤدب، خنده رو با صورتی مهربان است. به ما شرح می دهد که چرا حیاط پشتی مدرسه، پر از مصالح است. ساختمانی جدید به چشمم می خورد که گویا تا مهرماه تکمیل می گردد و دانش آموزان به آن جا نقل مکان می نمایند.

مدیر مدرسه ناظران در گفت وگو با خبرنگاران درخصوص طرح مهارت 240 ساعته اظهار می نماید: در هنرستان باهنر، حدود 25 دانش آموز پایه یازدهم در رشته طراحی دوخت مهارت 240 ساعته یا کارورزی خود را می گذارنند.

وی با اشاره اینکه در کارآموزی دانش آموزان با قوانین کار و بازار آشنا می شوند، ادامه داد: کارگاه های پایگاه ثابت کاملاً شبیه کارگاه تولیدی لباس است. هرکدام از بچه ها کار معین به خود را انجام می دهند که به این صورت با شرایط کار آشنا می شوند.

چالاکی اعلام کرد: اگر دانش آموز مهارتی را بلد باشد، برای آینده شغلی اش بهتر است. صرف گذراندن دروس تئوری باعث نمی گردد که فرد با بازار کار آشنا باشد. اگر دانش آموز مهارت در زمینه کار نداشته باشد، نمی تواند گلیم خود را از آب بیرون بکشد.

وی در مورد تاثیر طرح ایران مهارت مطرح نمود: گذراندن مهارت در متوسطه اول، بر هدایت تحصیلی دانش آموزان تاثیرگذار است.

مدیر مدرسه ناظران اضافه نمود: چند تن از دانش آموزان پایه دوازدهم ما، کارگاه تولیدی لباس دارند. یکی از دانش آموزان گرافیک ما در طبقه منفی یک زیست خاور(پاساژ تجاری) مغازه زده است. برخی از معلمان ما دانش آموخته همین مدرسه بوده اند.

وی با بیان اینکه فرزندم علاقه زیادی به رشته طراحی دوخت دارد، اشاره نمود: من به عنوان یک مادر وظیفه دارم جلوی علایق فرزندم را نگیرم. بچه های هنرستان حتی اگر نخواهند به دانشگاه بروند، با همین مدرک دیپلم هم می توانند اشتغال زایی انجام داده و جذب بهتری در بازار کار داشته باشند.

قرار می گردد از محل کار دانش آموزان دیدن کنیم. از پله ها بالا می رویم. دفترچه های کسب وکار از دیوار سفید و بنفش آویزان است. خود دانش آموزان در این دفترچه ها از مزایای کارهای گوناگون و زمینه های اقتصادی شان نوشته اند؛ دست خط ها گوناگون و شغل ها مختلف.

به انتهای سالن می رویم؛ جایی که یکی از کلاس ها تبدیل به کارگاه خیاطی و دیگری تبدیل به اتاق اتوکشی شده. اولی را انتخاب می کنیم و وارد می شویم. دو دختر نزدیکِ در نشسته اند و با ظرافت خاصی مشغول نقاشی بر روی پارچه اند و مابقی مشغول راسته دوزی. مربی آموزشی که خانمی با قد متوسط و روی گشاده است به ما نزدیک می گردد.

اکبرزاده در گفت وگو با خبرنگاران می گوید: درس خواندن در هنرستان های فنی وحرفه ای و کاردانش برای بچه هایی که خانواده آن ها مخالف تحصیلات دانشگاهی هستند، بسیار خوب است.

وی ادامه می دهد: دانش آموزان با مدرک دیپلم و مهارت های کسب شده در این جا به راحتی می توانند وارد بازار کار شوند.این بچه ها با مدرک دیپلم فنی می توانند وام برای کارگاه تولیدی از سازمان فنی وحرفه ای بگیرند.

این مربی کارورزی با بیان اینکه بچه هایی از مقطع نهم به هنرستان ما آمده بودند که بر حسب کارهایی که در دوران تحصیلی خود گذارنده بودند، بسیارماهر بودند، اضافه نمود: مهارت برای همه ضروری است و به درد می خورد. من در دوران دبیرستان استاد مردی داشتم که نقاشی روی شیشه را آموزش داد. مهارت هایی که در آن دوره گذراندم را به خوبی به یاد دارم.

در همان حال که با خانم اکبرزاده صحبت می کنیم، چهره ها را می پایم. تصمیم می گیرم صحبتمان که تمام شد، سراغ دختری بروم که همان طور ایستاده و بدون توجه به بقیه، سرگرم کار خود است.

با او که صحبت می کنم متوجه می شوم، این دوست 17 ساله خجالتیِ ما، مقام دوم استانی در رشته طراحی دوخت را دارد.

فاطمه در گفت وگو با خبرنگاران می گوید: مادر من خیاط و پدرم جوشکار است و از بچگی به این رشته علاقه مند شدم. از کودکی خیاطی می کردم و لباس های بچگانه می دوختم.

وی ادامه می دهد: من با این سن کمی که دارم سفارش دارم. کار من آینده دارد. از این کار احتیاج خودم و درآمد کسب می کنم. خانواده پشتیبان من است. از اینکه لباسی که دوختم قابل استفاده است، بسیار ذوق می زنم. درآمد حس اعتماد به نفس می دهد.

فاطمه شرح می دهد: برخی از دوستان من بعد از ورود به این رشته به مرور علاقه مند شدند. از اینکه تابستان را در مدرسه می گذرانم، هیچ حسی ندارم. اگر کارورزی مان در مزون بود، علاوه بر راسته دوزی، پرده و... مادام دوزی و کارهای حرفه ای لباس را یاد می گرفتیم. به نظر من کارورزی در مزون بهتر است.

مدیر مدرسه که ما را همراهی نموده یادآور می گردد: در دوره کارورزی بچه ها تمام روپوش، مقنعه، پرده، رومیزی و... لازم سال آینده را می دوزند. این پارچه ها با سلیقه من است.

گوشه اتاق، دختری با چشم های درشت و ابروهای باریک پیوند مشغول راسته دوزی است. همان طور که با مدیر صحبت می کنیم و او یادآور می گردد که این پارچه ها با سلیقه او خریداری شده، به سراغ او می روم.

مریم در گفت وگو با خبرنگاران می گوید: من دانش آموز پایه یازدهم رشته طراحی دوخت هستم. خانواده ام من را به این رشته هدایت کردند. مادرم خانه دار و پدرم کارمند بیمارستان است.

وی ادامه می دهد: کارورزی مزایا و معایبی دارد. در کارورزی حرفه ای تر می شویم. از بدی های کارورزی زمان آن، یعنی تابستان است. ساعت تفریح و استراحت تابستان ما در این جا گذرانده می گردد، اما در عوض کار یاد می گیریم.

مریم اشاره می نماید: حس خنثی به کارورزی در مدرسه دارم. کارورزی در مدرسه نه خوب و نه بد است. طراحی دوخت رشته پردرآمدی است و هرکس در این زمینه مهارتی داشته باشد، آینده اش تضمین است. طراحی دوخت طرز فکرم را تغییر داد و باعث شد با دید باز به موضوعات نگاه کنم.

وی شرح داد: من علاقه زیادی به این رشته نداشتم و با هدایت خانواده ام به این رشته آمدم. دوست داشتم گرافیک بخوانم، اما خانواده ام گفتند این رشته بیشتر به دردت می خورد. با اینکه خودم انتخاب نکردم، اما حس خوبی به این رشته دارم و پشیمان نیستم. من طراحی این رشته را دوست دارم و زمانی که طراحی می کنم، ذهنم بازتر می گردد. دوست دارم در آینده طراح شوم.

خنده های ریز دو دختری که نقاشی روی پارچه می کشند، نظرم را جلب می نماید. ساره 17 و زینب 18 سال دارند. ساره دختری آرام است که رتبه اول استانی را در رشته خود دارد. زینب اما پرشور و شرتر به نظر می رسد و علاقه زیادی به گفت وگو دارد.

زینب می گوید: من طراحی دوخت را به خاطر طراحی آن انتخاب کردم، اما بعد از ورود به این رشته به دوخت لباس مجلسی هم علاقه مند شدم.

وی ادامه می دهد: گذراندن دوره کارورزی در تابستان شاید خوب نباشد، اما زمانی که در کنار دوستانم هستم مدرسه دلچسب تر است. خانواده ام کاملاً موافق انتخاب این رشته بودند. رشته های هنرستان از رشته های نظری خیلی بهتر است. از اینکه چهارسال در دبیرستان خشک درس نخواندم، راضی هستم.

زینب اضافه می نماید: بعد از خواندن چهارسال دبیرستان هیچ شغلی نیست و باید حتماً کنکور شرکت کرد. ما بعد از دوسال کارآموزی و درس خواندن می توانیم خودمان کار نموده و استقلال اقتصادی داشته باشیم.

وی ادامه می دهد، اگر بخواهم، می توانم همین الان هم سفارش قبول کنم، اما چون در دوران کارورزی هستم، سفارشی قبول نمی کنم. برای مهمانی ها خودم برای خودم لباس می دوزم. این مهارت، به اعتمادبه نفسم یاری زیادی کرد. از خوبی های این کار، این است که می توان در خانه هم انجام داد.

از داخل کلاس کارگاه تولیدی، دری به اتاق اتوکشی باز می گردد. از لای در متوجه می شوم تنها یک هنرآموز در آن جاست.

زهرا در گفت وگو با خبرنگاران می گوید: من 17 سال دارم. پدرم مکانیک و مادرم خانه دار است. من به علاقه شخصی خودم این رشته را انتخاب کردم.

وی همان طور که لباسی را اتو می نماید، ادامه می دهد: اگر به این کار علاقه نداشته باشی، پیروز نمی شوی. آرزویم داشتن مزون لباس است. من کار خیاطی نمی کنم و بیش تر حجم کار خیاطی من در مدرسه است. کار، اعتمادبه نفس من را بالا می برد. من پیروز خواهم شد. ما نسبت به بچه های دبیرستان آینده شغلی تضمین شده ای داریم.

به راهرو برمی گردیم. خانم مدیر و مربی کارآموزی همچنان راجع به اهمیت این دوره ها در مهارت آموزی و اشتغال می گویند. کلاهم را قاضی می کنم و انصاف می دهم کم تر مدرسه ای را به این پویایی دیده ام؛ حتی دانش آموزان به نظر باانگیزه تر می رسیدند و می توانستند سرشان را بالا بگیرند و از مهارت هایشان برایم بگویند.

می گفتند برای دانش آموزان سال تحصیلی جدید لباس فرم می دوزیم و پرده هایشان را نقاشی می کنیم. با این وجود، فاطمه دقیق می گفت جای خیاطی، مزون است. آن جا این مهارت آموزی ها شکل و شمایل جدی تری به خود می گرفت.

صدای ماشین های خیاطی در هوا خط انداخته و ردیفی از نور خودشان را به راهرو رسانده اند. از پله ها پایین می آیم، از کنار صف خانواده ها عبور می کنم و خودم را به حیاط می رسانم. یک تکه از اضافات پارچه در دستم جا مانده. برای من بی ارزش است، برای اهالی این مدرسه چطور؟

گزارش از فاطمه مهدوی، خبرنگار خبرنگاران- منطقه خراسان