خاتمه دهشتناک موسولینی

به گزارش تور استانبول، به سال 1945 در چنین روزی، قبل از عبور از مرز شکار شد. چریک های ضد فاشیست که سایه به سایه در تعقیب او بودند دستگیرش کردند و بی محاکمه او را کشتند. اصلا نیازی به محاکمه نمی دیدند. معشوقه اش را هم که همراهش می گریخت، کشتند. آخرین کسانی را هم که به او وفادار مانده بودند، کشتند. گویا جنازه اش را هم زیر مشت و لگد از ریخت انداختند.

خاتمه دهشتناک موسولینی

به گزارش خبرنگاران، روزنامه اعتماد نوشت: می گویند عظیم ترین اشتباه موسولینی این بود که ایتالیا را درگیر جنگ کرد و سرنوشت خودش را به سرنوشت هیتلر گره زد. البته هنگامی که این تصمیم را می گرفت پیروزی هیتلر هم قطعی و هم نزدیک به نظر می رسید و حداقل به ظاهر، تصمیم نسنجیده و بدی نبود. دو، سه سالی زمان لازم بود تا نادرستی این پیش بینی کاملا معلوم گردد و تاوانش را هم خود موسولینی و هم مردم ایتالیا بپردازند. هواپیماهای متفقین از همان آغاز جنگ، تقریبا سراسر ایتالیا را بمباران کردند و ناتوانی حکومت موسولینی در دفاع از کشور را به رخ او و هوادارانش کشیدند. اواسط سال 1943 نوبت به بمباران رُم رسید و چند محله از آن شهر باستانی ویران شد. پاپ (پیوس دوازدهم) با آن قبای سفید معروفش به میان جنگ زدگان و آسیب دیدگان رفت و برخی از داغ دیدگان را در آغوش گرفت و اشک های آنان را با دست خودش پاک کرد. اما موسولینی، با همان بزدلی رایج میان دیکتاتورها در کاخ خودش سنگر گرفته و پنهان شده بود.

به قول فرانک دیکوتر، ایتالیایی ها موسولینی را خائن به ایتالیا و گناهکار اصلی در این ویرانی و رنج می دانستند که او جباری تبهکار، قاتل و خونخوار بود. برخی زیر لب به او دشنام می دادند و برخی دیگر آشکارا آرزوی مرگش را داشتند. شاه این کشور هم انفعال را کنار گذاشت و با تایید مجلس - که اکثریت اعضای آن فاشیست های سرشناس بودند - حکم به دستگیری موسولینی داد. حتی یکی از اعضای حزب گردنکشی نکرد، اگرچه رسما قسم خورده بودند تا پای مرگ از موسولینی محافظت نمایند... امیلیو جنتلیه مورخ، دهه ها پیش هشدار داده بود که برای خدایی که ثابت کند خطاپذیر است مقدر شده که مومنانش با همان شوری که زمانی او را ستایش می کردند، سرنگون و بی آبرویش نمایند. در بخش هایی از ایتالیا، جماعت خشمگین درست در همان روز بازداشت موسولینی به مقرهای فرماندهی حزب فاشیست یورش بردند و مجسمه ها، سردیس ها و پرتره های دیکتاتور سرنگون شده را از پنجره ها بیرون انداختند. البته هیتلر که نمی خواست متحد اصلی خودش را رها کند، کماندوهای آلمانی را برای نجات او به ایتالیا فرستاد که نجاتش دادند و با خود به سالو بردند.

موسولینی و ته مانده یارانش در آنجا با حمایت آلمان، شبه حکومتی برپا کردند که حتی خود او هم امیدی به دوام آن نداشت. در مصاحبه با یک خبرنگار آلمانی گفت: بله، من تمام شده ام. ستاره ام افول نموده است. منتظر سرانجام تراژدی هستم و - به طرز عجیبی از همه چیز دل کنده ام - دیگر حس یک بازیگر را ندارم. احساس می کنم آخرین تماشاچی ام.

البته چند ماه دیگر تقلا کرد اما باز مغلوب شد و چون هیچ انتخاب دیگری نداشت، تصمیم به ترک ایتالیا گرفت اما حتی در فرار هم ناکام ماند و به سال 1945 در چنین روزی، قبل از عبور از مرز شکار شد. چریک های ضد فاشیست که سایه به سایه در تعقیب او بودند دستگیرش کردند و بی محاکمه او را کشتند. اصلا نیازی به محاکمه نمی دیدند. معشوقه اش را هم که همراهش می گریخت، کشتند. آخرین کسانی را هم که به او وفادار مانده بودند، کشتند. گویا جنازه اش را هم زیر مشت و لگد از ریخت انداختند. چریک ها، اجساد را پشت ون ریختند، با خود به میلان بردند و آنجا، هر کدام شان را از تیری آویزان کردند.

منبع: خبرگزاری ایسنا
انتشار: 27 اردیبهشت 1400 بروزرسانی: 27 اردیبهشت 1400 گردآورنده: istanbulnet65.ir شناسه مطلب: 1600

به "خاتمه دهشتناک موسولینی" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "خاتمه دهشتناک موسولینی"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید